Wierszyki piosenki i animowane obrazki na Noc Świętojańska - Noc Kupały

Noc Świętojańska to święto przywitania lata.
Noc Kupały, zwana też nocą Noc Kupalna, Kupałą,
Kupalnocka, Palinocka, Sobótka, Sobótki,
lub Sobótkami,Wianki...
- słowiańskie święto
związane z letnim przesileniem Słońca,
obchodzone w najkrótszą noc w roku,
czyli najczęściej (nie uwzględniając roku przestępnego)
z 21 na 22 czerwca (późniejsza wigilia św. Jana
- potocznie zwana też nocą świętojańską
i posiadająca wówczas wiele zapożyczeń
ze święta wcześniejszego
- obchodzona jest z 23 na 24 czerwca).

Czary, wróżby, tajemnicze znaki

- tego wszystkiego można 

się spodziewać w Noc Świętojańską

Święto księżyca, miłości, młodości, natury, ognia,
płodności, radości, słońca, urodzaju, wody,
obchodzone na obszarach zamieszkiwanych
przez ludy słowiańskie, bałtyckie,
germańskie i celtyckie,
a także przez część narodów wywodzących się
z ludów ugrofinskich, np. Finów
(w Finlandii noc świętojańska jest jednym
z najważniejszych świąt w kalendarzu) i Estończyków.
Noc świętojańska, Līgo, na Łotwie jest świętem państwowym,
a po odzyskaniu niepodległości 23 i 24 czerwca
stały się dniami wolnymi od pracy.
Również w Republice Litewskiej
dzień 24 czerwca, od 2005 roku,
 jest dniem wolnym od pracy.

Legendy o kwiecie paproci, 

zwanym też perunowym kwiatem, 

znane są z przeróżnych podań 

i gdzieniegdzie przetrwały do dziś. 

Opowiadają o wielu ludziach, 

którzy błądzili po lasach i mokradłach, 

próbując odnaleźć magiczny, 

obdarzający bogactwem, siłą i mądrością, 

widzialny tylko przez okamgnienie kwiat paproci.

Dobrze, że jeszcze pamiętają niektórzy o naszych 

jakże cudownych zwyczajach i tradycjach, 

o nocy Kupały, nocy związanej 

z poszukiwaniem kwiatu paproci i miłości...

Obecnie, jako rodzime święto zakochanych,

noc Kupały stanowi propozycję alternatywną

dla zachodnich walentynek.

NOC KUPAŁY - najważniejsze podczas tej nocy 

było odnalezienie miłości. 

Właśnie stąd wziął się zwyczaj 

puszczania na wodzie wianków.

Panny na wydaniu plotły je z kwiatów i ziół, 

aby rzucić je w nurt rzeki. 

W innym jej miejscu stali mężczyźni, 

których zadaniem było wyłowienie wianka. 

I na końcu rzecz wiadoma...

kto chwycił wianek panny ten był jej pisany...

Jeśli wianek utonął – oznaczało to staropanieństwo, 

jeśli najdłużej płynął rzeką – długie poszukiwanie męża. 

Hej Kupała, sobótka,

piękna noc świętojańska,

usiana gwiazdami, paprociami,

świetlikami barwnymi

i od samego rana wiankami usłana.

Na wody rzek puszczane,

są pięknie ozdabiane,

w środeczku ze świecą,

niechaj chłopcy lecą.

Złowić wianek najmilejszej

dla miłości cudowniejsze,

a co który lepszy chwat,

po paproci z lasu kwiat.

Niech przyniesie pannie swojej,

ta miłością go ustroi

i buziaka nie poskąpi,

w taka piękną, jasną noc,

świętojańską wielką moc

będzie miał ten buziak.

Hej, pod lasem, pod zielonym 

tam gdzie tańczą dziwożony

i gdzie słychać fletów granie

tam jest łączka ...mój ty Janie....

idziesz puszczać wianki ?

Jest taka jedna noc w roku, 

w której ponoć zakwita 

szczególny kwiat - kwiat paproci ...

Kupała

słowiański bożek miłości

tylko w najkrótszą noc gości

pomyśleć co by się stało

gdyby to dłużej się działo

Kwiat paproci 

Zakwita w puszczach dziwny kwiat paproci, 

Na jedna chwile w tajemniczym cieniu 

Cały świat blaskiem czarodziejskim złoci, 

Lecz można tylko dotknąć go w marzeniu. 

Młodość, co wierzą sama cuda tworzy, 

Umie go dojrzeć w cudowności lesie, 

Żadne widziadło w biegu jej nie strwoży 

Pewnej, że skarb ten na sercu uniesie. 

A choć nie uszczknie kwiecia ideału, 

Co pod jej ręką jako sen przepada, 

Jednak ma chwilę ekstazy i szału, 

W której jest pewną, że niebo posiada, 

Gdy się dwa serca spotkają tęskniące, 

Pełne nadziemskiej piękności i żalu, 

Gdy objawienie miłości jak słońce 

Na ust spłonionych zabłyśnie koralu; 

Gdy po raz pierwszy drżące a wstydliwe 

Te usta w jeden pocałunek spłyną, 

Gdy przez nie dusze połączyć się chciwe 

Jako dwie fale w oceanie giną - 

Natenczas w uczuć wezbranych powodzi, 

W tej błyskawicy duchów idealnej, 

Kwiat ów cudowny tajemniczo wschodzi 

I w pocałunku kwitnie niewidzialny! 

 Adam Asnyk

Noc Kupały

Słońce w Czerwcu się zakochało,

patrzenia nań wciąż było mu mało,

więc grzejąc go swą miłością

przydało mu dnia z lubością,

by móc się dłużej cieszyć jego widokiem

i pieścić czule swym ciepłym okiem.

Z dnia na dzień dnia przybywało,

a Słońcu Czerwca wciąż mało!

Równowadze w naturze na pomoc

musiała przyjść Czerwcowa Noc,

by słoneczne uczucia do Czerwca zwyciężyć!

Wysłała więc do negocjacji Księżyc,

bo ten w pełni gotowy, choć w nowiu,

na straży stał, był w pogotowiu!

Zagroził, że jeśli wydłużanie dni będzie się powtarzać,

to usunie się trwale Czerwiec z kalendarza!

Nie miało Słońce wyboru innego,

zaczęło skracać od Jana Świętego,

lecz w dowód gorącej do Czerwca miłości

pozwala nocą zakwitać paproci,

a kwiat ten roztacza woń niebiańską

w darze dla Czerwca, w Noc Świętojańską 

Noc świętojańska

Coś zaszumiało, zawirowało

w noc świętojańską jak bajda plecie

za pniem pradębu - sów kamienicy,

sapie i jęczy, siorbie, bulgoce.

W pospiesznej trwodze zwierz ziemno-lotny

skrywa swe cienie pod mchu poduchy

złowróżbna cisza zalega puszczę

aż staje serce, aż puchną uszy.

I tylko srebroń, rycerz z wysoka,

znudzone gwiazdy o niebo wyżej -

ciekawe, wolne przyziemnych strachów

strzelają oczkiem pod strzechę lasu.

Zamarł cień dębu, w blasku rozpłynął:

srebrno-złocisty teatr-polana,

a na niej krasnal z gąsiorkiem miodu

na chwiejnej nóżce, do domciu wraca...

Spuszczają rzęsy ze sromu sosny,

sowy by chciały lecz ich nie mają...

o takich, innych dziwach przy ogniu

gwarzy dziad siwy, kupały nocą.

NOC ŚWIĘTOJAŃSKA

Kiedy wieczór powita ciepłą noc czerwcową

księżyc wplecie w gałęzie srebrzyste promyki

niby lampki zielone rozbłysną świetliki

las przystroi się pięknie w swą szatę galową

Bal się zacznie pod nieba gwiaździstym namiotem

to, co żywe na ziemi, zatańczy, zaśpiewa

świerszcze głośniej zagrają i zaszumią drzewa

żabi chór się zachłyśnie weselnym rechotem

Stary puchacz samotnik trzykrotnie zahuka

księżyc srebrnym promieniem do okien zapuka

gdy zakwitnie paproci zaczarowany kwiat

chodź, miła - kwiatu szczęścia poszukać pójdziemy

piękną noc świętojańską podziwiać będziemy

takiej nocy nie było od wielu, wielu lat!

z netu

Noc świętojańska
Pamiętasz tę noc świętojańską,
na strychu bożęta domowe?
Wianki puszczane na wodę
i białe noce przed wschodem?

Gdy kwiaty paproci zakwitły,
marzenia zwróciłaś ku gwiazdom.
Jak niegdyś poganie modlitwy
wznosili do bogów przyjaznych.

Gdy świt zobaczysz przed wschodem
lub zmrok po zachodzie słońca
zapragniesz, by z gwiazd korowodem
te chwile trwały bez końca.

Już pora rozpalić ognisko...
Zostawić za sobą... Już wszystko!
Przed Tobą wakacje z przygodą.
Wyruszaj! ...I ciesz się swobodą!
Sara Segal

Piękna świętojańska noc, 

która ma magiczną moc...

Wszystkim takiej nocy życzę, 

kwiat paproci niech zachwyci.

                            

Zaczarowany kwiat paproci
zakwita w letnią noc.
W świetle księżyca cały się złoci,
czarodziejską ma moc.

Królową nocy jest nazwany
wśród leśnej krainy.
Przez śmiałków tylko podziwiany,
przedzierających się przez gęstwiny.

Zauroczeni pięknym widokiem,
życzenia swoje składają.
Wierzą, że pod jego urokiem
marzenia się spełniają.

Może kiedyś wybiorę się
w Kupały noc do lasu?
Paproci kwiat przyciągnie mnie
i stanę w jego blasku.
znalezione w necie

Praktyczna
rzekła - po co mi cnota
jest noc świętojańska
a u mnie ochota

 Teksty: humor
Na Jana i Noc Kupały

Paproć 
Ta co jej kwiatu poszukuje
swej cnoty nie upilnuje

Puszczalska 

Puściła na wodę wianek

który dawno skradł jej Janek

Święto Janka
Noc świętojańską tak pojmował
którą pochwycił zaraz całował
nie szukał kwiatu paproci
tylko u dziewczyn łakoci

Świętojańskie przekonanie
Była przekonana święcie
że w tę noc nie można zgrzeszyć
więc robiła to zawzięcie
chcąc bezkarnie się nacieszyć

Tańczą słoneczne panny w wiankach
W białych sukienkach,przy kochankach.
Kupała błogosławi.

Szaleją serca, oczy płoną
Dziwne zapachy nozdrza chłoną.
Z ciemności nas wybawi.

Płoną ogniska , harfy grają
Na wodę wianki już puszczają.
Na wróżbę,dla miłego...

Dymy ziołami pachną ostro
Ogień mi bratem,a noc siostrą
A miłość dla każdego.

Tak to odwiecznym ojców prawem
Połączmy miłość i zabawę
W kręgu zamknięty taniec

Lato rozśpiewa się w upale
Ja kocham ciebie jak Kupałę
Wielbili prasłowianie.

A rankiem mgły się snują białe
Wiele tej nocy dziś widziałeś.
Czy to był sen czy jawa?

Śmieje się słońce z panny śpiącej,
Że naga jeszcze śpi na łące.
Udała się zabawa?

Umizgi 
Masz śliczny wianuszek
gdzie kończy się brzuszek
nie puszczaj go na wodę
tam straci swoją urodę
zważ też że utopić się może
a ja w niego główkę włożę

Wsi spokojna, nie wesoła,
beznadziejna, nudna zgoła,
tutaj czas powoli płynie,
nic nie dzieje się we młynie,
u kowala też do dupy,
nie ma po co wyjść z chałupy,
konie, krowy nawet kura,
wszyscy myślą "Co za dziura".

Lecz gdy noc staje się krótka,
wreszcie zbliża się Sobótka,
Panny wianki plotą w lesie,
wieść się w okolicy niesie,
że już nuda kończy się,
będzie działo, działo się,
w noc gdy kwitnie Kwiat Paproci,
wieś się na potęgę grzmoci.

Gdy na Jana chłop jest gadatliwy,
spędzisz z nim wieczór urokliwy.
*
Gdy w Noc Kupały puszczały wianki,
nie wracały do domu nawet w poranki.
*
Jak Jan zapłacze,
wkrótce lato zobaczę.
*
Jak na Jana pada od rana,
to tęskni za mną moja kochana.
*
Jak na Jana słońce grzeje,
to co ranek kogut pieje.
*
Jak na Jana zajadasz rosół tłusty,
to musisz przejść na dietę z kapusty.
*
Jak panna jeszcze cnotliwa
to w Noc Kupały chłop podrywa.
*
Kiedy na Jana zbierał jagody,
to przez rok chodził do gospody.
*
Skakali przez ognisko, poparzyli stopy,
uciekli z bólem do pierwszej szopy.
*
Tylko w Noc Kupały
kobiety z nim spały.
*
W Noc Swiętojańską paliła zioła,
obskakiwała facetów dookoła.
*
Zostawiły panny na brzegu kiece,
kąpały się w Noc Kupały w rzece.
Autor: Halina Herbszt